Jalan kaki?!
08 Februari 2014 | Indonesië, Takalala
Selamat pagi!
Inmiddels ben ik al bijna anderhalve maand weg en zit ik al bijna 3 weken in het dorp waar ik de komende weken blijf om onderzoek te doen. Bij deze een update van hoe het hier is:)
Desa Soga heeft ongeveer 400 huishoudens en 1475 inwoners. Het dorp is opgesplitst in 4 dusun, een soort van kleine gehuchten. Heel veel mensen hier hebben nog nooit een 'buleh' gezien. Kun je je misschien voorstellen hoe ik overal word aangestaard. Ik heb onderdak bij het dorpshoofd en zijn familie. Ze ontfermen zich over me alsof ik hun dochter ben, echt heel aardig maar ik moet af en toe wel even wennen aan de 24uurs-controle die dat met zich meebrengt. Een paar dagen geleden had ik bijvoorbeeld aangeboden om te helpen met de voorbereidingen voor een huwelijk. Aangezien ik de drie nachten ervoor wakker was gehouden door bedbugs in mijn houten matras en het gejengel van de moskee next door werd ik na een eerste nacht normaal slapen 'pas' om 10.00 uur wakker. Asad (m'n tolk-vriend) had me al gesmst waar ik bleef en was speciaal naar huis gestuurd door het dorpshoofd om te kijken of alles wel goed ging..! Iedereen was helemaal bezorgd en Asad vertelde me ook dat nu ik 'hun dochter' was het nogal onbeleefd is om tot zo laat uit te slapen. Van mijn uitleg begrepen ze in de keuken geloof ik niet echt veel maar nadat ik tien mierzoete cakejes had geprobeerd konden ze zich er niet meer zo druk om maken.
Het eten hier is heel lekker, allemaal nieuwe soorten groeten en fruit, elke dag halen de boeren een kokosnoot en papaya uit de boom voor me en verder wordt ik een soort suikerbom, zoveel strooien ze overal overheen. Ik kan er niet echt aan ontkomen want je mag NOOIT eten weigeren, dat is echt heel onbeleefd. De eerste dagen heb ik denk ik 8x per dag gegeten, bij elke boer waar ik langsga krijg ik thee met iets zoets. Ik word hier echt gefeed hehe. Nu zeg ik overal dat ik ziek ben want ik werd helemaal geirriteerd en misselijk van de hoeveelheid eten elke dag.
Als oplossing wilde ik gaan lopen ipv elke 100 meter met de motor, maar dat zorgde ook voor nogal wat ophef. Jalan kaki?! Perempuan sendiri?!!! (Ga je lopend? En ook nog een meisje alleen?!) wordt overal waar ik loop naar me geroepen. Het dorpshoofd en z'n vrouw vroegen wel 10x of ik niet bang was en waarom ik niet met de motor wilde gaan. (Ik kwam er vandaag achter dat mensen bang zijn voor geesten, whoeehaaa). Onderweg kwam hij ook nog met de auto langs rijden met het verzoek om in te stappen. Puur uit bezorgdheid maar jeeeeezus het is af en toe wel even heel erg aanpassen en als ik het uitleg is er niet een soort wederzijds begrip omdat ze zich denk ik gewoon weinig kunnen voorstellen bij onze manier van leven, dus meer een soort eenrichtingsverkeer waarbij ik de rare buleh ben. Zo lang ze er om kunnen lachen ben ik gelukkig!:)
Dan de reden waarom ik hier ben; onderzoek! Ik kan me voorstellen dat veel van jullie dachten "hoezo ga je naar een piepklein dorp op t platteland om onderzoek te doen naar cacao boeren, is dat niet heeeel saai? En who cares?" En inderdaad, niemand heeft ooit echt gevraagd wat de boeren hier ergens van vinden. Ik kan denk ik 50% van de interviews verstaan en het is echt heel interessant om te zien hoe mensen hier leven, hoe ze rond proberen te komen en wat voor problemen ze hebben. Cacao gaat heel slecht hier en bijna niemand kan er van leven. Vandaag een boer gesproken die palmsuiker, kokosnoot, peper, mais, boontjes, ananas, mango, papaya en cacao heeft op 1are. Als hij genoeg palmsap en kokosnoten heeft verdient hij 50.000 rupiah per dag (€3,50) voor een huishouden van 4 personen.Daar kan hij net groenten en soms vis van kopen, 1 pakje peuken en 2 kinderen zakgeld van geven. Ze sparen RP 1000 per dag (€0,07). En als ze een dag minder verdienen of hij ziek is hebben ze geen eten. "Susa" (moeilijk) zegt hij lachend. En toch ziet hij er niet ongelukkig uit. Er is genoeg om te eten van het land en that's it..
Zo ga ik eigenlijk dag in dag uit langs boeren en hoor ik allemaal verschillende verhalen. Mensen zijn echt heel vriendelijk en gastvrij hier, iedereen heeft de tijd om met me te praten en niemand is afgeleid door Facebook of whatsap aangezien er toch geen bereik is! Eigenlijk wel ontspannen, ik kan me wel een tijdje aanpassen aan dit simpele leventje:)
Zal proberen om nog een paar keer wat te posten maar het bereik is echt waardeloos hier. Dit hele bericht had ik een week geleden getypt maar toen hield het bereik er opeens helemaal mee op dus verwacht niet te veel:)
Anyway, hoop dat het allemaal goed gaat daar in NL! Heel veel liefs van een gelukkige vogel!!!! Xxxxxxx
Inmiddels ben ik al bijna anderhalve maand weg en zit ik al bijna 3 weken in het dorp waar ik de komende weken blijf om onderzoek te doen. Bij deze een update van hoe het hier is:)
Desa Soga heeft ongeveer 400 huishoudens en 1475 inwoners. Het dorp is opgesplitst in 4 dusun, een soort van kleine gehuchten. Heel veel mensen hier hebben nog nooit een 'buleh' gezien. Kun je je misschien voorstellen hoe ik overal word aangestaard. Ik heb onderdak bij het dorpshoofd en zijn familie. Ze ontfermen zich over me alsof ik hun dochter ben, echt heel aardig maar ik moet af en toe wel even wennen aan de 24uurs-controle die dat met zich meebrengt. Een paar dagen geleden had ik bijvoorbeeld aangeboden om te helpen met de voorbereidingen voor een huwelijk. Aangezien ik de drie nachten ervoor wakker was gehouden door bedbugs in mijn houten matras en het gejengel van de moskee next door werd ik na een eerste nacht normaal slapen 'pas' om 10.00 uur wakker. Asad (m'n tolk-vriend) had me al gesmst waar ik bleef en was speciaal naar huis gestuurd door het dorpshoofd om te kijken of alles wel goed ging..! Iedereen was helemaal bezorgd en Asad vertelde me ook dat nu ik 'hun dochter' was het nogal onbeleefd is om tot zo laat uit te slapen. Van mijn uitleg begrepen ze in de keuken geloof ik niet echt veel maar nadat ik tien mierzoete cakejes had geprobeerd konden ze zich er niet meer zo druk om maken.
Het eten hier is heel lekker, allemaal nieuwe soorten groeten en fruit, elke dag halen de boeren een kokosnoot en papaya uit de boom voor me en verder wordt ik een soort suikerbom, zoveel strooien ze overal overheen. Ik kan er niet echt aan ontkomen want je mag NOOIT eten weigeren, dat is echt heel onbeleefd. De eerste dagen heb ik denk ik 8x per dag gegeten, bij elke boer waar ik langsga krijg ik thee met iets zoets. Ik word hier echt gefeed hehe. Nu zeg ik overal dat ik ziek ben want ik werd helemaal geirriteerd en misselijk van de hoeveelheid eten elke dag.
Als oplossing wilde ik gaan lopen ipv elke 100 meter met de motor, maar dat zorgde ook voor nogal wat ophef. Jalan kaki?! Perempuan sendiri?!!! (Ga je lopend? En ook nog een meisje alleen?!) wordt overal waar ik loop naar me geroepen. Het dorpshoofd en z'n vrouw vroegen wel 10x of ik niet bang was en waarom ik niet met de motor wilde gaan. (Ik kwam er vandaag achter dat mensen bang zijn voor geesten, whoeehaaa). Onderweg kwam hij ook nog met de auto langs rijden met het verzoek om in te stappen. Puur uit bezorgdheid maar jeeeeezus het is af en toe wel even heel erg aanpassen en als ik het uitleg is er niet een soort wederzijds begrip omdat ze zich denk ik gewoon weinig kunnen voorstellen bij onze manier van leven, dus meer een soort eenrichtingsverkeer waarbij ik de rare buleh ben. Zo lang ze er om kunnen lachen ben ik gelukkig!:)
Dan de reden waarom ik hier ben; onderzoek! Ik kan me voorstellen dat veel van jullie dachten "hoezo ga je naar een piepklein dorp op t platteland om onderzoek te doen naar cacao boeren, is dat niet heeeel saai? En who cares?" En inderdaad, niemand heeft ooit echt gevraagd wat de boeren hier ergens van vinden. Ik kan denk ik 50% van de interviews verstaan en het is echt heel interessant om te zien hoe mensen hier leven, hoe ze rond proberen te komen en wat voor problemen ze hebben. Cacao gaat heel slecht hier en bijna niemand kan er van leven. Vandaag een boer gesproken die palmsuiker, kokosnoot, peper, mais, boontjes, ananas, mango, papaya en cacao heeft op 1are. Als hij genoeg palmsap en kokosnoten heeft verdient hij 50.000 rupiah per dag (€3,50) voor een huishouden van 4 personen.Daar kan hij net groenten en soms vis van kopen, 1 pakje peuken en 2 kinderen zakgeld van geven. Ze sparen RP 1000 per dag (€0,07). En als ze een dag minder verdienen of hij ziek is hebben ze geen eten. "Susa" (moeilijk) zegt hij lachend. En toch ziet hij er niet ongelukkig uit. Er is genoeg om te eten van het land en that's it..
Zo ga ik eigenlijk dag in dag uit langs boeren en hoor ik allemaal verschillende verhalen. Mensen zijn echt heel vriendelijk en gastvrij hier, iedereen heeft de tijd om met me te praten en niemand is afgeleid door Facebook of whatsap aangezien er toch geen bereik is! Eigenlijk wel ontspannen, ik kan me wel een tijdje aanpassen aan dit simpele leventje:)
Zal proberen om nog een paar keer wat te posten maar het bereik is echt waardeloos hier. Dit hele bericht had ik een week geleden getypt maar toen hield het bereik er opeens helemaal mee op dus verwacht niet te veel:)
Anyway, hoop dat het allemaal goed gaat daar in NL! Heel veel liefs van een gelukkige vogel!!!! Xxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
